Çekmeköy merkezli Şiirle Karşılaşmalar ekibi olarak 22 Şubat Cumartesi akşamı şair Hasan Hüseyin Korkmazgil‘i andık. Karlı, kışlı bir İstanbul akşamında bizi yalnız bırakmadı insanlar. Yerler kar, buz; insanlar gelemez sanıyorduk. Geldiler, dışarının soğuğuna aldırmadan. Çok mutluydu insanlar. Ülkenin şu halinde herkes kendi gibi düşünenlerle beraber olmak, içini dökmek istiyor. Müzik vardı, şiir vardı, söz vardı. Sanki 1984’te aramızdan ayrılmış şairin tabutunu taşıdık, elden ele geçirdik kolayca. Azime Korkmazgil‘i de unutmadık. Seyirciler de söz aldı, şiir okudu. Şiirle Karşılaşmalara ilk kez katılıp sahnede şiir okuyanlara kitap hediye ettik.

Salondaki en büyük şair (72 yaşında) ile en küçük şiir okuru/şair adayı (9 yaşında) yan yana çıktılar sahneye. Herhalde en çok buna sevinirdi görseydi Hasan Hüseyin. Ama duydu o bizi. Evet, biz de onun şiirden anladığı gibi, umudu diri tutmaya çalışıyoruz. Ben de bu yüzden Karagün Dostu adlı şiirini okudum. Acıyı Bal Eyledik adlı programımız başladığında saat 19.00 idi, bittiğindeyse saat 21.45’di. Daha ne olsun? Eksiğiyle fazlasıyla yaşıyor Hasan Hüseyin Korkmazgil. Yaşıyor Acıyı Bal Eyleyenler. Yaraları sarılmış bir ülke bırakacağız çocuklarımıza. And olsun, sözümüz olsun Hasan Hüseyin’e.

Şiirle Karşılaşmalar Ekibi adına

Abbas Karakaya

Bu resimde ne görüyorsunuz? Üç şey: kitap, kahvaltı tabağı, oyuncak hayvanlar. Bu üç şey neden bir araya getirilmiş olabilir? Bir çocuk kitabı. İyi bir çocuk kitabının yetişkinler için de yazılmış olduğuna inanırım. Okumadıysanız, okuyun, okuttun, derim.

Kitaptan başlayayım. Bu sabah mutfak masasında bu üç unsuru bir araya getiren fikri esinleyen şey kitap olduğundan. Şilili yazar Luis Sepulveda‘nın 54 sayfalık, resimli bir çocuk öyküsü. Yirmili yaşların başında bir genç oğlan, bir kedi ve bir Meksika faresinin ev arkadaşlığını anlatıyor. Arkadaşlığın değeri ve arkadaşların birbirlerine sorumluluklarını yumuşak ve etkileyici biçimde anlatıyor öykü. Bir insan, bir kedi ve bir farenin birbirlerine yaren olmasını. Ancak ya da ayrıca, kitap bence aslında barışı (da) anlatıyor. Ne kadar farklı olsak da bir araya gelebilir ve birbirimizi öldürmeden yaşayabiliriz. Bu biz yetişkinlere bir derstir.

Öykünün ilerleyen sayfalarında kör olan bir kediyle adı Meks olan bir Meksika faresi dost olur, birbirlerine yardım ederler, Maks evden uzak olduğunda. Öyküdeki kedinin adı Miks, gencin adıysa Maks’tır. “Öykümüz Hakkında Birkaç Söz” adlı bir sayfalık tanıtımda Sepulveda “kedileri oldum olası sevmişimdir” diye yazar. Yine aynı tanıtımda “kedileri severim, çünkü gizemli, çok onurlu ve bağımsızdırlar.” diye devam eder. Demem o ki bu kitabı kedi severler de okusun mutlaka. Hatta, Sepulveda’nın başka bir kitabı daha var ki orada da kediler başrolde. O kitabın adı: Martıya Uçmayı Öğreten Kedi. Evet, bu öyküde de martı ve kedi gibi iki çok farklı hayvanın birbirlerine yardım edebilecekleri, birbirlerine zarar vermeyecekleri anlatılır. Yine bu kitapta da bana göre verilen mesaj aynıdır: farklarımıza rağmen beraber yaşayabiliriz. Bu kitabı da hararetle tavsiye ederim.

Sıra geldi kumaş oyuncaklara. Onlar dokuz yaşındaki oğlum MUK’un oyuncakları. Hepsi farklı ortam ve iklim koşullarında yaşayan hayvan dostlarımız: kutuplarda yaşayan kutup ayısı, ren geyiği, ayı yavrusu ve ördek. Sepulveda’nın iki kitabından yola çıkarak, o sabah, MUK’un oyuncak hayvanlarını bir araya getirdim. Kahvaltı tabağına gelince, o tabakta MUK’un severek yediği, ancak benzer biçimde, birbirlerinden farklı kategoriler de olan yiyecekler: brokoli, karnabahar, badem, kayısı ve yumurta. Tabakta kayısı ve badem arasında tek bir zeytin vardı. Görür görmez onu alıp annesinin tabağına koydu MUK. MUK tabaktaki o şeyleri yese de kahvaltıda neredeyse sadece yumurta yiyor. Zeytin ve peynir koymuyor ağzına. MUK’u zeytine alıştırmak ve okuduğu kitabı hatırlatmak, tekrar okumasını sağlamak için böyle bir mizansen hazırladım bu hafta 13 Mart 2025 Perşembe günü.

Fotoğrafın hikayesi budur. Tahmin edilebileceği gibi ben aslında Luis Sepulveda’nın kitabı hakkında yazmak istiyordum. Böyle bir mizansen içinde ortaya çıktı yazı. Umarım beğendiniz.

16 Şubat 2025, Çekmeköy

Abbas Karakaya, Mir Ulaş’ın babası

1970’lerde mahallemizdeki ilkokula yürüyerek giderdik. Anne babamızla değil, kardeşlerimle, arkadaşlarımla. Okul ne uzak ne de çok yakındı. Tabii ki devlet okuluydu. Çok iyi bir okuldu. Çok iyi bir öğretmene düşmüştüm. Okuttuğu en son sınıf bizdik. Bu da başka bir şansımdı. Şimdi elli yıl sonra çok şey değişti ülkede.

Dokuz yaşındaki oğlumu okuluna ben bırakıyorum. Yine şanslı sayılırız ki benim zamanımda olduğu gibi yürüyerek gidiyoruz. Ama sokaklar, hayat özellikle çocuklar için artık eskisi gibi güvenli değil. MUK’un mahallemizdeki bir okula yürüyerek gitmesi 2024 yılının en güzel şeyi oldu bizim için. İstediği kadar uyuyabiliyor. Geç kalma olasılığı neredeyse yok. Servise yetişme, trafikte zaman geçirme zorunluluğu yok. Ya ne var?

Her gün ortalama 20-25 dakikalık (gidiş-dönüş) yürüyüş var. Sokakta kedilere, köpeklere selam verme, onlara dokunmak var. Ve yolda bir sürü değişik oyunlar oynamak… İsim şehir, apartman isimlerini, sokak adlarını okuma, il trafik numaraların sayma, plaka okuma vs. Okul, arkadaşlar, aile bireyleri hakkında konuşmalar, dedikodular, şiir okumalar… Daha neler neler? Mahalledeki okula gitmenin daha başka bir sürü dolaylı, toplumsal yararları da var. Aslında hepimizin bildiği şeyler:

Çocuklarımız yürüyerek mahallelerindeki okullara giderse, bu daha az trafik, daha temiz hava, daha az gürültü, daha az sağlık sorunu, sağlık harcaması demek. Daha da önemlisi ‘hayat ve demokrasi sokakta’.

Biz yönetenlerden neden mahallelerimize nitelikli, yürüme mesafesinde okullar talep etmiyoruz? Bunun için kamuoyu oluşturmak için çalışmıyoruz?

Küçük bir not: 

İkinci dönemin ilk günü, MUK her zamankinden 15-20 dakika erken çıkmak istedi evden. İkinci dönemin bu ilk günü sınıfından, öğretmenini gören ilk kişi olmak istedi. Galiba bu isteği gerçekleşti. Çünkü normalde 8.20’de okula varıyorken, bugün okula vardığımızda 08.02. ‘Hayatta en büyük mucize küçükken iyi bir öğretmene denk gelmektir’ sözü MUK için de geçerli galiba. Ne mutlu ona!

Abbas Karakaya