Nevizade’nin tam ortasında 90’ların ilk yarısında açılan ve tabelası bile olmayan bir mekan, kulaktan kulağa yayılarak öyle bir hale gelmişti ki, 90’ların sonuna doğru kapıdan içeri girebilmek için epey bir süre kuyrukta beklemeniz gerekebiliyordu. Binanın dokusuna uygun koltuk ve kanepeleriyle ev hissi veren bir yerdi. İyi müzik dinlemek isteyenleri bir araya getiriyordu. Mekanın sahibi Nilgün Ercan, bu şehirde kolay kolay yapılamayan bir şeyi yaptı ve bu mekanı 23 yıl boyunca tarzından hiç taviz vermeden ayakta tuttu, tutmaya devam ediyor. Gizli Bahçe’nin müdavim kitlesi azalmıyor, yeni jenerasyonlar bu kitleye ekleniyor. Bir akşamüstü o meşhur koltuklarda oturup karşılıklı kahve içerken, “Gece hayatını hala çok seviyorum. İtilmiş hayatlar vardır gece hayatında, bu gerçeği hiçbir zaman inkar etmem ama mutlu bir itilmişlik oldu benim için,” diyor Ercan. Beyoğlu, Nevizade artık 90’lara göre bambaşka bir yer olsa ve bazı değişimler ona acı verse de her şeyi olumlu tarafından görmeye çalışıp geçmişten bugüne neler yaşadığını anlatıyor.

İstanbul’da bir mekanın bu kadar uzun ömürlü olması, müdavim kitlesini kaybetmemesi az görülen bir şey. Nedir bunun sırrı?Samimiyet. İnsanların işini severek yapması. Ve iyi müzik. Bunlar herhalde etkili olmuştur insanların üzerinde. Burada meyve sandıklarının üzerinde de oturuyor olabilirdik. Koltuklar önemli değil bence. Mekanı ifade eden en önemli şey müzik. İyi müzik.Sizin müzikle ilişkiniz nasıl başladı? Kim etkiledi sizi?Babam. Çok iyi müzik dinlerdi. Klasik caz, klasik müzik, opera… Onları dinleyerek büyüdüm.Anne tarafı?Daha ziyade Türk sanat müziği, halk müziği. Neşet Ertaşları falan çok sonraları, 18-20 yaşlarımda keşfettim. Baba tarafından daha çok beslendim. Gençliğimde free jazz grubuna dahil olmuştum. Ornette Coleman’ın bizi dinlemişliği var hatta.A nasıl oldu o?Açıkhava’ya gelmişti, bütün günü beraber geçirdik. Sabah kahvaltısıyla başladık, Kapalıçarşı’nın orada bir saksofon tamircisi vardı, ona kadar gittik, soundcheck sırasında da beraberdik. Bizim kasete kaydedilmiş prova kayıtlarımız vardı. Fırsat bulup onlardan birkaçını dinlettik, beğendi. Hatta New York’a davet etti bizi ama gidemedik tabii. Böyle bir free jazz macerası olmuştu işte, Türkiye’de hiç kimse free jazz dinlemezken hem de. Hala dinlemiyorlar ya (gülüyor).

Bu işlere nasıl girdiniz?Bu işlere beni bir arkadaşım itti, ‘Sen yaparsın,’ diye. Ben aslında müzik yapmak istiyordum. İdol Bar diye bir yer vardı Bolahenk Sokak’ta. İlk işim o. John Coltrane geceleri yapardık. Zen mesela Boğaziçi Üniversitesi konserinden sonra ikinci konserini bizim orada yapmıştır. Şiir geceleri düzenlerdik. Birkaç mekan işlettikten sonra bir yer aramaya başladım. Şurada bir meyhane vardı, bir gün oraya oturduk dinlenmek, bir bira içmek için. Kafamızı bir kaldırdık, ‘kiralık’ yazıyor. Mal sahibi de tanıdığım biri çıktı, kiraladım bu katı. Alt katta konfeksiyon atölyesi vardı, onun altında terzi Yorgo Usta gömlek dikiyordu karısıyla, çok tatlılardı. Üst katta bir aile yaşıyordu. Ailenin yanında bir odada Arnavut bir amca kalıyordu. En üst katı birkaç çocuk tutmuştu. Sonra Küçük İskender’e kiraladılar o evi. O da yaşadı bir süre burada. Zaman içinde çıkanların yerlerini kiraladım. Şu an üst kat ofisim, onun üstü depo. Alt kat da bar ama yoğunluk olmadığı için orayı açmıyoruz.

İlk bu sokağa geldiğinizde nasıl bir yerdi burası?Üç-dört tane meyhane vardı sadece. Onlar da giriş katlarındaydı, üst katlar yoktu. Ben gelip üçüncü kata bir yer açınca herkes deli gözüyle baktı bana.Hatırlıyorum da 90’larda buradan, “Koltuklu kanepeli bar,” diye bahsedilirdi. Pek görülmeyen bir şeydi bu.Evet rahatıma düşkün bir insanım. Seviyorum bu koltukları, evlat bunlar yani (gülüyor). Eskicilerden topladım hepsini. Şu duvardaki resimler, fotoğraflar evimden getirip asmış olduğum şeyler. Bazılarını da arkadaşlarım hediye etti. Burası rahat bir yerdir, kimse kimseyi rahatsız etmez. Bir kadın tek başına gelip eğlenebilir çünkü kimse dönüp bakmaz. Herkes birbiriyle samimidir, bilmeyen hala çok gelmez. Gelse bile iyot gibi açığa çıkar. Uyum sağlayamayan gider kendi isteğiyle zaten.Müdavim kitlenizi hiç kaybetmediğinizi biliyorum ama son bir yıldır iyice popülerleştiğini görüyorum Gizli Bahçe’nin, doğru mu?Doğru. Bir kere kulüp kalmadı. Wake Up Call vardı, o da yok şimdi. Minimüzikhol dışında pek kulüp yok. İnsanlar buraya geliyor.

Sabaha kadar da hıncahınç dolu oluyor.‘Hadi gidin,’ diyorum gitmiyorlar (gülüyor).“Başka bir yerde daha açayım,” demediniz mi hiç?Nasıl gideceğim, kaça bölüneceğim? Olmaz, o başka bir yer olur. Herkesin kişiliğine göre oluşan mekanlar bunlar, zincire pek inanmıyorum. O kadar da para peşinde koşan insanlar olamadık biz hiç. Sevemedik parayı herhalde.Siz vakit bulup bir yerlere gidebiliyor musunuz?Buradan pek ayrılamıyorum. Çok yer de kalmadı. Eskiden Dogzstar’a giderdik. Bizim çocukların açtığı bir yer orası, elimde büyüdü keratalar (gülüyor). Peyote’ye arada giderdik, sağolsunlar onlar da hala varlar. Buralarda bu gibi mekanların olması beni çok mutlu ediyor tabii.

Neredeyse 25 senedir buradasınız. Ve tabii büyük bir değişime de şahit oldunuz.Maalesef (gülüyor).Böyle dediğinize göre çok iyiye gitmiyor her şey?Kötüye gidiyor. Çünkü kolay para kazanmanın yolu keşfedilmiş vaziyette. Birahaneler var, maç seyrettiriyorlar insanlara. Bu bir kültür işi ama Türkiye’de dönüşüyor bu kültür yavaş yavaş. Bizim gençliğimizde, sizin gençliğinizde çok güzel mekanlar vardı. Oralara gidip kitap okurdu insanlar, sanat çevreleri tartışmalar yapardı, şiir akşamları düzenlenirdi, kısa film gösterimleri yapılırdı. Bir sürü şey vardı beslenebileceğimiz. AKM vardı en önemlisi. O yok şimdi. Benim çocukluğum, gençliğim orada geçti. Şimdi çok acayip yerlerden çok acayip kültürler gelmeye başladı Beyoğlu’na. Burası kaosa dönüştü galiba. Her şey alışveriş için planlanmış programlanmış gibi. Küçük esnafı seviyorum, o da kalmadı. Ekonomik sıkıntı bastırınca kar amacı güden hareketlere giriyorlar insanlar mecburen. Benim gibi inatçı insanlar da, ekonomiden bihaber, burada durmaya devam ediyorlar işte.

AKM vardı en önemlisi. O yok şimdi. Benim çocukluğum, gençliğim orada geçti. Şimdi çok acayip yerlerden çok acayip kültürler gelmeye başladı Beyoğlu’na. Burası kaosa dönüştü galiba. Her şey alışveriş için planlanmış programlanmış gibi.Nilgün ErcanGece yaşamının insanı en çok zorlayan tarafı nedir?Burada olay çıkmaz. Ama bin yılın başı da olsa bazen çıkıyor. O zaman da sabahlara kadar o insanlarla uğraşmak zorunda kalıyorsun. En mutlu gününde de bu başına gelebiliyor, en kötü gününde de. Sahne alır gibi burada insanları idare etmek durumundasınız. Keyifli olduğun zaman o seni bozmaz belki de, çok zor ya da acılı bir gününde bozabilir. Bu zorlayabiliyor. Ama genelde çok sabırlı olduğumuza inanıyorum.Garip istekleri olan oluyor mu?Var tabii canım. Serdar Ortaç isteyen olmuştu bir kere. Çalıyorum, adam geldi, ‘Serdar Ortaç çalsana,’ dedi. ‘Tamam,’ dedim, ‘birazdan çalacağım, sen geç otur biraz.’

Müdavimlerle artık dost gibisiniz herhalde değil mi?Tabii, birbirimizin evine gidip geliyoruz. Pazar kahvaltıları oluyor. Bir sürü insanı kardeşim gibi görüyorum. Ölene kadar dostluğumuzun devam edeceği insanlar var.Kaç jenerasyon oldu artık?Üç, dördüncü geliyor. Arkadaşlarımızın çocukları geliyor. Burayı açtığımda yeni doğan şimdi üniversitede okuyor, burada eğleniyor. Yeğenlerim mesela. Onlar kucağımdaydı burayı açtığımda, şimdi karşılıklı dans ediyoruz. Çok güzel bir his.

Benim hayatıma çok şey kattı Gizli Bahçe. Çok insan tanıdım burada. O insanlardan çok şey öğrendim, hala öğreniyorum gençlerden. Müthiş DJ’ler var yeni nesilde. Birbirimize iyi şeyler verdik, hala da vermeye devam ediyoruz.Nilgün ErcanNiye Gizli Bahçe buranın adı?Buraya ilk kez girdiğimde yıkık vaziyetteydi. Tam şurada, bahçeye çıkılan yerde eski kapılar vardı ama bir şeylerle örtülmüş. O kapıları zorladım, bir açtım mor salkımlar çıktı karşıma. ‘Aa gizli bir bahçe var burada,’ dedim. Oradan kaldı adı. Çok masalsı bir yere açılıyordu, mis gibi kokuyordu o salkımlar. ‘Tamam,’ dedim, ‘burası!’ Bütün arkadaşlarım bana deli gözüyle baktılar ama her zaman yanımda oldular, hiç bırakmadılar. Benim hayatıma çok şey kattı Gizli Bahçe. Çok insan tanıdım burada. O insanlardan çok şey öğrendim, hala öğreniyorum gençlerden. Müthiş DJ’ler var yeni nesilde. Birbirimize iyi şeyler verdik, hala da vermeye devam ediyoruz. Gençlere her zaman inanıyorum. İyi şeyler düşünelim, iyi şeyler yapalım. Bizim üzerimize düşen bu. Sonunda bir güzellikler doğar etrafımızda. Ben inanıyorum.

Melis Danişmend – redbull.com/tr